Ve kucağında bebeğini taşıyan bir kadın konuştu: “Bize çocuklardan bahset“.
Ve o şöyle dedi:
“Çocuklarınız, sizin çocuklarınız değildir.
Onlar, Hayat’ın kendine olan özleminin oğulları ve kızlarıdır.
Onlar sizin aracılığınızla oldular, ama sizden değil;
Ve sizle olsalar da, size ait değiller…
Onlara sevginizi verebilirsiniz ancak, düşüncelerinizi değil;
Çünkü onların kendi düşünceleri olacaktır…
Onların bedenleri için bir yuva sunabilirsiniz;
ama ruhları için değil;
Çünkü onların ruhları, yarın’ın evini mesken tutmuştur,
sizin rüyalarınızda bile ziyaret edemiyeceğiniz…
Onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz;
ama onların sizin gibi olmaları için değil…
Çünkü hayat ne geri sarar, ne de dünde oyalanır…
Sizler, yaşayan oklar olarak
çocuklarınızı ileriye fırlatan yaylarsınız…
Yayı kullanan, sonsuzluğun içindeki hedef noktasını görür ve
bütün gücüyle sizi gerer ki, okları hızla uzaklara erişebilsin…
Okçunun elleri altında sevinçle eğilin,
Çünkü o, uçan okları olduğu kadar,
sarsılmaz yayları da çok sever…”
