22 Temmuz 1999
Sevgili Sen,
Sanırım nasıl hissettiğini anlıyorum ve isyanın bana bir o kadar aşina. Ama inan, öyle bir acı/pişmanlık/suçluluk eşiği var ki, o noktada ve o anda, eğer kararlıysa isteğin, ‘yeter!’ diyor ve bambaşka bir ‘sen’ olarak uyanıyorsun.
Kabul, her an çok yoğun derslerle karşı karşıya bulabiliyoruz kendimizi, ama aslında tüm bu dersleri geçmişin duygusal yaralarını iyileştirmek için farklı bir bilinçlilik alanında kendimize çekiyoruz. Bir anlamda bunlar seçimlerimizin sonucu olarak hasta olduğumuzda almak zorunda olduğumuz, ama aynı zamanda almakta zorlandığımız, ‘acı ilaçlar‘…
N’olur arkadaşım, yeniden sevgiyi bul içinde… Öyle çok sefer, öylesine yoğun hissettin ki, sevginin gücünü biliyorsun. İzin ver, tekrar devinsin icinde, tekrar aksın senden çevrene.
Ve asla şimdi ve burada var olduğuna inanmak istediğimiz güzel dünyaya pencereni kapatma…
Sevgimle…