24 July 1999
karanlıktı,
ve gece ağlıyordu benimle.
sonra, gün ışığı değdi yüzüme,
sevgilinin sıcak eliydi sanki.
ve mutluluk oldu gözyaşlarım,
gülücükler yeşerdi ıslaklığında
ve ümit kök saldı, yeniden, birden…
gözlerim bir şölene açıldı, ilk defa gibi.
bulutlar dansederken,
yağmurun mutlak ritminde,
doğanın büyüleyen şarkısını duydum
ve göklere uzanan bir dua…
tüm yaratıklar sevgiyle vecd içinde,
ne yazık, tek bir insan yoktu görünürde…
Arkadaşım,
Bu aralar zihnim ve tüm duygularım paralize olmuş durumda ve ben bunu havalara yormak istiyorum – bir mazeret bulamazsam durum daha da ciddi görünecek yoksa!
Bir kere daha ‘kelimeler zor geliyor‘ bana. Öyle çok şeyden bunalmışım ki… Belki de bu haftanın sonunda yaz tatilimin başlıyor olması harika bir zamanlama. Bir süre için iletişimimiz kesilecek bu durumda.
Yeniden karşılaşana dek, n’olur yeniden huzuru yakala ve bırakma!
Sevgimle…